Kontynuuję cykl o stylu skandynawskim, dziś kilka słów o architekturze.

Architektura stanowi odzwierciedlenie otaczającego środowiska, warunków społecznych i klimatycznych, charakterystycznych cech narodu, jego umiejętności, temperamentu. Zgodnie z tradycyjnym podejściem Skandynawów powinno się dążyć do integracji z naturalnym środowiskiem, wtopić architekturę w krajobraz. W związku z tym wprowadzono niskie zabudowania wykonane z lokalnie dostępnych materiałów, np. pni drzew, kamienia. Domy były otwarte na przestrzeń – nie stosowano ogrodzeń, a budynki na wsi grupowano wokół prostokątnego dziedzińca.

Na przełomie XIX i XX wieku panowała potrzeba poszukiwania narodowej tożsamości. Szczególnie istotne znaczenie miało to w Finlandii, która w tymokresie nie była jeszcze państwem (po długim czasie przynależności do Szwecji została podbita przez Rosjan). Finowie czuli się wspólnotą, dlatego poszukiwali świadectwa przynależności do odrębnej kultury. Publikacja pieśni ludowych: „Kalewala‟ przez Eliasa Lönnrota, przyczyniła się do coraz mocniejszego poszukiwania narodowego stylu również w architekturze, projektowaniu. Stosowano duże płaszczyzny muru o naturalnej fakturze, ornamentykę zwierzęco-roślinną, conawiązywało do lokalnego krajobrazu. Przykładami twórczości z tego okresusą projekty Eliela Saarinena, Geseliusa i Lindgrena, a także Soncka.

https://www.engineerestandard.com/

https://www.techincalengineering.com/

Następnie do Skandynawii przybył funkcjonalizm. Pod wpływem idei Bauhausu skandynawscy twórcy zwrócili się ku tendencji do ujednolicania architektury i odchodzenia od narodowej kultury, warunków geograficznych. Jednak twórcy skandynawscy szybko zauważyli potrzebę uszanowania także rodzimej kultury i przyrody, odróżnienia się od innych, znalezienia własnej metody projektowej. W ten sposób powstał styl skandynawski. Połączenie funkcjonalizmu z dążeniem do podkreślenia tożsamości narodowej i kontynuowaniem tradycji związanej z życiem w harmonii z naturą spowodowało narodzenie stylu, który jest jednym z najbardziej lubianych w dzisiejszych czasach. Rozkwit i okres projektowania przez mistrzów skandynawskiego nurtu przypadł na czterdzieste i pięćdziesiąte lata XX wieku.

Charakterystyczne elementy stylu skandynawskiego to:

HARMONIA ARCHITEKTURY Z KRAJOBRAZEM

POWIĄZANIE WNĘTRZA Z PRZYRODĄ

SUBTELNOŚĆ DETALU

UŻYCIE DREWNA I MOSIĄDZU

ZŁAGODZENIE KONTURÓW I FORM

FUNKCJONALIZM